حسینیه منتظران مهدی (عج) مراغه

حسینیه منتظران مهدی (عج) مراغه

حسینیه منتظران مهدی (عج) مراغه

حسینیه منتظران مهدی (عج) مراغه

۳ مطلب با موضوع «وصیت نامه های شهدا» ثبت شده است

يكشنبه, ۲۷ تیر ۱۳۹۵، ۱۲:۳۶ ق.ظ

بخش هایی از وصیت نامه شهید داوود پوررستم

بخش هایی از وصیت نامه شهید داوود پوررستم


«برادران و خواهرانم! بدانید در عصر حاضر که عصر ظلم وجور وبی عدالتی است تنها نجات دهنده وراهنمای صالح تا انقلاب منجی عالم بشریت «حضرت صاحب العصر والزمان (عج)» امام خمینی است. 

 بیائید دنباله روی امام امت وشهدای عزیزمان باشیم، بیائید به گفته‌های رهبر عزیزمان وسفارشات شهدای به خون خفته، که نور چشمان ما هستند، عمل کنیم. 

 من وصیتم را در یک جمله خلاصه می‌کنم: «بیایید مسلمان واقعی باشیم نه ظاهری.»

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ تیر ۹۵ ، ۰۰:۳۶
حسینیه منتظران مهدی
يكشنبه, ۲۷ تیر ۱۳۹۵، ۱۲:۲۵ ق.ظ

بخش هایی از وصیت نامه شهید ناصر صارمی

بخش هایی از وصیت‌نامه شهید ناصر صارمی


 خدایا! بارالها! تک سواران سبک بالت را دریاب. 

 عاشقان درگاهت را بپذیر که اینان یاوران خمینی بت شکن، نمایندهٔ حق و حجت بر خلق هستند. 

رزمندگانی که در راه تو سبکبال پر می‌گشایند و سلحشور و شجاعانه پیش می‌روند. 

خدا شاهد است که انگیزهٔ شتافتن به جبهه فقط رضای الهی است و بس. 

 آمده‌ام تا گستاخانه در میدان رزم و مبارزه بتازم و غرور و تکبر را با آب خالص صدق و تواضع شستشو دهم. 

 از انقلابیون دروغین گریخته‌ام و از آن‌ها که به ظاهر انقلابی بوده و می‌ز‌ها را غصب نموده‌اند، بیزارم. 

ای حسین! با نگاه به تمام انقلاب‌ها و مقایسه با انقلاب جهانی تو، تجربه درس تلخی به من داد؛ که اسلحه و انقلاب، و حتی شهادت نباید به خودی خود مورد احترام قرار گیرد. 

بلکه آن‌چه ‌مهم است، غلبه بر خودخواهی و غرور و مصالح پست مادی و ارزش‌های الهی است. 

خدایا تو را شکر می‌گویم که رمز شهادت را به من شناساندی تا در مواقع خطر از مرگ نهراسم و عاشقانه به دریای خطر فرو رفتم و از مهلکه‌های سهمگین روی برنگرداندم. 

من شهادت را قبول کرده و آزادی خود را به هیچ چیزی حتی به حیات خود نمی‌فروشم.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ تیر ۹۵ ، ۰۰:۲۵
حسینیه منتظران مهدی

بخشی از وصیت نامه طلبه شهید داوود خیراللهی


ام کیف اشکوا الیک حالی و هو لایخفی علیک؟ 

 آیا چگونه شکایت از حالم کنم؟ حالم که به تو مخفی نیست... 

 اگر قلم روی کاغذ می‌آورم حاکی از دردی است که ریشه در جانم دارد و اگر اکنون نیز ننویسم، مرده‌ام. 

نوشتن عین نفس کشیدنم است، چطور که اگر نفس نکشم مرده‌ام. من قصد ندارم وصیت نامه بنویسم و این زخمی بزرگ است که در قلب کم سن من نمودار است. 

ولی نمی‌دانم در چه حالم؛ ناگهان درک می‌کنم که گاهی به سخن پرداخته‌ام، ولی باز یک جهش درونی که به بزرگی فوق اتمهای ساختة بشری است، می‌خواهد گفتار مرا در حنجره‌ام خفه کند و من یارای مقابل با این بغض ریشه‌دار را ندارم. چون تن نحیف من در مقابل امواج مواج آن حقایق شاید اوهاماتی- که غبار زر و زور و تزویر مدفونش ساخته- که بدون تکرار در کورة گداختة درونم موج می‌زنند، نمی‌تواند تاب بیاورد. و تا آنجا که به یاد دارم این جریان حرکت بخش، از سن هفت سالگی‌ام در حال حرکت است. و چنان بر روحم حمله‌ور می‌شود که دوباره دندان روی جگر گذاشته، لب فرو می‌بندم از طرفی می‌بینم باید فریاد بزنم. 

 هر چند نعره‌ای که می‌کشم بی‌صدا خواهد بود و گریه من، بی‌اشک و خنده‌ام تلخ‌تر است از شیون بچه پدر و مادر از دست داده.


مناجات شهید خیراللهی با معبودش

بار الها! گفتارم را چگونه بگویم و چطور توضیح دهم که در مسیر الی الله قرار بگیرد؟ از منبعی که این نغمه‌های دلخراش سرچشمه می‌گیرد، اجازة انتشارش را نمی‌دهد.

کدام گوشهای شنوا است که ندای بی‌رمق و بی‌رنگ آدمی را بشنود؟ مغول‌هایی را می‌بینم که ماسک آدمک بر رخ دارند، دستهای بزرگش را بر دهان انسان‌ها نهاده و سخنانشان را تصفیه می‌کنند. از طرفی ابوجهل‌هایی را می‌بینم که کسانی را که بر کاخهای ظلم و تباهی و قساوت و شقاوت یورش می‌برند. می‌گویند بی‌مغز است، گوش فرا ندهید و... بارالها! فقط هنگامی که به خلوتکدة عشق نظاره می‌کنم، تنها جمال مطلق تو را می‌بینم که مافوق پدرهای دلسوز می‌باشی و هر سخن بنده‌ات را گوش فرا می‌دهی، ولی من که ره یافتة کوی تو نیستم کجا پناه ببرم؟ آن زمان که این نوشته را خوانند، از پشت غبار زمان می‌بینم که همچون هزاران نوشته‌های رنگین دیگر، مچاله شده در گوشه‌ای کز می‌کند و بر انسانیت خفتة عرصه گریه می‌کند.

پس‌ ای شمع روانم! بسوز.

پس‌ ای نخلستان وجودم! گریه کن که مخاطبانت اکثراً کرهایی می‌مانند که بی‌تفاوت از کنار تمامی گلواژه‌های موجود شهیدان می‌گذرند.

ولی‌ ای دریای درونم! آرام نگیر و موجت را بر ساحل بشریت بکوب که در این میان یارانی به خود جلب می‌کند. بگذار شلاق بر تو وارد سازند، بگذار کمر و دل دادخواهان شکنند، بگذار بر پیکر مجاهدان فی سبیل الله، هم زاهدان ریاکار موجود و هم انسانهای به ظاهر ناشنوای موجود، شلاق وارد کنند و از شعله‌های آتش تو آرام نگیرد. باشد این نیز سند رسوایی دیگری بر تاریخ!!؟ اگر می‌توانستم بگویم، می‌خواستم بگویم:

 آهای تاریخ! رنگین نویس، نکونویس زین ماجراهای فرزندانت و بر دلت ثبت کن قصه مظلومانی که دست و پا زدند و رفتند. می‌خواستم بگویم:‌ای دنیا! لااقل خودت شاهد باش آنان که با تو نساختند، چه‌ها دیدند و چه ساعتهایی از نالةشان از خود بی‌خود شدند. به راستی مخاطب عزیز! عمق این چاه منجلاب راکدام علم بشری تشخیص داده؟ می‌خواستم بگویم‌ای انسان! هان با تو هستم آیا سیر نشدی داستان قارون و... خلفان حضرت پیامبر و بالاخره هیتلر و... تو را بر خود نلرزاند؟

وه چه توجیهات شرم آوری!! من نمی‌روم چون مسئولیتم سنگین است و نمی‌توانم و هزاران توجیه این انسان توجیه‌تراش... زمانی که شهادت با صدای دل انگیز خود طلب می‌خواهد، کدام آغوش است که بدون حاشیه‌روی و توجیه‌تراشی با تبسمی بر لب بپذیرد.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ تیر ۹۵ ، ۰۰:۱۵
حسینیه منتظران مهدی